18.

Otworzyłam wolno oczy i odszukałam wzrokiem Justina. Siedział na fotelu obok biurka. Dłonie miał złożone jak do modlitwy, a głowę pochyloną i opartą na nich. Oczy zamknięte, a usta co chwila coś szeptały. Wyglądał teraz tak bezbronnie. Nie chciałam mu przerywać. Odwróciłam się na drugi bok i obserwowałam każdy jego ruch. Wyglądał tak, jak gdyby prowadził z kimś zaciętą wymianę zdań, jednak po chwili się uśmiechnął i wyprostował. Wolno otworzył oczy i spojrzał na mnie. Przez moment się zmieszał, a potem wolno podszedł do mnie. Kiedy zaczął gładzić kciukiem mój policzek, ja z niewiadomych powodów zaniosłam się płaczem.

- Mógłbyś mnie przytulić? – zaszlochałam i zerknęłam na zaskoczonego chłopaka. Szybko oparł się o ramę łóżka i przyciągnął do siebie. Ułożył mnie w taki sposób, jak bym była niemowlęciem.

Wtuliłam swoją twarz w jego koszulkę i jeszcze przez chwilę szlochałam. Justin co chwila przepraszał mnie i obiecywał zmiany na lepsze.

- Nie będzie lepiej. Musimy się ukrywać – wyszeptałam.

- Wiem. Tylko przez jakiś czas. Potem coś wymyślę. Obiecuję – powiedział i pocałował mnie w czoło. – Nie chcę, żebyś cierpiała.

- Trzymam cię za słowo. 

Od tamtego wydarzenia minął tydzień. W szkole udajemy z Justinem, że w ogóle się nie znamy. Kiedy zauważamy siebie na korytarzu, schodzimy sobie z oczu dla pewności.

Dzisiaj było inaczej. Mimo pięknej pogody chodziłam przygaszona. Gdyby ktoś w tym momencie powiedział do mnie coś najmniej ważnego, wybuchłabym głośnym szlochem.

„Co się stało?” – odczytałam wiadomość na komórce od Justina.

„Nic ważnego. Nie przejmuj się mną.” – jak najszybciej odpisałam. Jednak chłopak nie chciał dać za wygraną.

„Miałem cię chronić. Pamiętasz?” – przeczytałam, a na moja twarz wkradł się nieznaczny uśmiech.

„Pamiętam. Dzisiaj mija pięć lat od śmierci rodziców.” – schowałam telefon do kieszeni. Poczułam jak ktoś łapie mnie za łokieć i odwraca do siebie.

- Zaraz po lekcjach idź do parku – to był Justin. Kiwnęłam porozumiewawczo głową. Udałam się na ostatnią lekcję i zgodnie z obietnicą, zaraz po niej ruszyłam do parku.

Usiadłam na ławce i rozglądałam się dookoła. W oddali zobaczyłam Justina. Kiedy mnie dostrzegł, podbiegł do mnie i mocno przytulił.

- Dziękuję – uśmiechnęłam się nieznacznie. Obiął mnie ramieniem, a ja oparłam głowę na jego barku.

- Czemu mi wcześniej nie powiedziałaś? –niemal szeptał.

- Sama nie wiem. Bałam się?

- Czego? – oddaliłam się od niego i usiadłam bokiem, tak aby mieć na niego lepszy widok.

- Nie wiem. Jestem dziwna. Wiem, zdaję sobie z tego sprawę – zaśmiałam się, a chłopak przybliżył się do mnie.

- Nie dziwna, tylko wyjątkowa – uśmiechnął się szeroko. Przejechał dłonią po moim policzku, obserwując moją reakcję. Zaczerwieniłam się.

- Tylko tak mówisz – opuściłam głowę. Justin uniósł delikatnie mój podbródek i musnął moje usta.

- Mówię prawdę – zachrypiał, a zaraz potem pocałował mnie. Opuszkami palców gładziłam jego szyję. Justin jedną ręką przysunął mnie bliżej do siebie, a drugą gładził moje plecy. Po chwili usłyszeliśmy głośne odchrząknięcie. Odskoczyliśmy od siebie jak oparzeni. Przed nami stał Miki i jego kumpel Taylor.

- Nie ładnie tak się migdalić w miejscu publicznym – zaśmiał się. W moich oczach pojawiły się łzy. Poczułam jak Justin łapie mnie za dłoń. Zerknęłam w jego stronę, był przerażony – Bieber chorujesz na schizofrenię, czy nagły zanik pamięci? Czy może nastąpiła jakaś wyjątkowa sytuacja, która anulowała umowę? Więc który wariant wybierasz? Pierwszy, drugi czy trzeci? – zaśmiał się kpiąco. Justin wstał, a ja razem z nim. Przysunęłam się do niego bliżej, licząc, że dodam mu otuchy.

Nick zbliżył się do Justina i uśmiechnął kpiąco.

- Który z wariantów? Bo nie usłyszałem.

- Gówno cię to obchodzi – syknął mu Justin w twarz. Niestety Nicka rozśmieszyło to jeszcze bardziej.

- Witamy pana schizofrenika – odwrócił się do swojego kolegi, który śmiał się głośno.

- Spieprzaj – syknął do niego Justin. Chciał już się odwrócić i kierować się ze mną w stronę wyjścia, ale ten zatrzymał go ruchem ręki.

- Panie Bieber. Chyba ktoś tu złamał pewne zasady. Pora wyciągnąć konsekwencje – Justin puścił moja dłoń i spojrzał na mnie przez ułamek sekundy przepraszająco.

- Jakie? – w głosie chłopaka było słychać strach.

- Media – Nick wzruszył ramionami. Justin złapał go panicznie za ramię. Brunet strącił jego uścisk.

- Nie mów tego mediom – oboje mierzyli się wzrokiem.

- Bo co?

- Dobrze wiesz co się stanie. Nie zgrywaj głupiego – Justin oddalił się na kawałek od Nicka. Miałam ochotę przytulić się do Justina, ale wiedziałam, że to pogorszyłoby sprawę.

- Ja nie zgrywam nikogo głupiego. Po prostu upewniam się czy ty wiesz – uśmiechnął się arogancko.

- Co chcesz w zamian? – szatyn powiedział niepewnie.

- Nie wiem. Mam tyle do wyboru – spojrzał się na mnie znacząco. Po moich plecach przyszły nieprzyjemne ciarki. W Justinie zagotowało się, lecz dobrze wiedział, że chłopak jedynie go prowokuje.

- Jej w to nie mieszaj – zacisnął dłonie w pięści. Wydawało się, że kostki zaraz przebiją skórę na dłoniach.

- Ona odegra inną rolę.

- Jaką? – Justin stał w miejscu i bacznie obserwował każdy ruch Nicka.

- Jeszcze nie wiem, ale jej w spokoju na pewno nie zostawię – zaśmiał się.

- Zostaw ją w spokoju! – niemal krzyknął.

Cała się trzęsłam. Ich wymiana zdań była przerażająca. Czułam jak z każdym z ich następnym słowem boję się coraz bardziej. Nie o siebie. O Justina. Przerażało mnie to, że to wszystko dzieje się przeze mnie. Gdyby nie ja, nie byłoby tej chorej sytuacji. Kariera Justina nie wisiałaby teraz na włosku i nie zależałaby od Nicka, który chce pomścić jedynie to, że nie udało się mu mnie przelecieć, a tym samym nie zyskać dużej sumy pieniędzy. Bałam się, bo wiedziałam, że Justinowi nie chodzi o jego sławę, ale o jego fanów. Nie mógł ich zawieść. Był dla nich przykładem.

- Nawet jej nie dotknę. Chyba, że sam na to pozwolisz – stanął obok Taylora, który powiedział coś do niego, a po chwili się zaśmiał. – Mam pomysł.

- Jaki? – w głosie Justina pojawiła się nuta nadziei.

- Trochę ulepszyłem pomysł Taya i wydaje się być bardziej… ciekawszy – zaakcentował ostatnie słowo. Podeszłam do Justina i splotłam nasze palce. Wiedziałam, że ton głosu Nicka nie wróży nic dobrego.

 ____________________________________________

Mamy nowy! Miałam nie dodawać, ale szybko ogarnęłam lekcje i oto jest.

Tylko 14 komentarzy? Nie podoba się wam? Cóż, trudno. Będę pisać, chociażby dla jednej osoby, albo samej siebie.

Do jutra (prawdopodobnie).

CZYTASZ = KOMENTUJESZ