15.

- Przepraszam… - spojrzałam się w jego oczy, kiedy całkowicie uprzytomniłam sobie całą sytuację. Chłopak puścił mnie zrezygnowany. – Przepraszam jeszcze raz – odwróciłam się od niego i zaczęłam biec do domu. Tak będzie lepiej. Lepiej i łatwiej dla nas obojga.

Od tamtego wydarzenia minęły cztery miesiące. Mogę powiedzieć, że Justin jest moim kolegą, a nawet przyjacielem. Nie wracamy do tamtego wydarzenia. Wybaczyłam mu wszystko. Zmienił się. Zmienił się dla mnie. Widzę to w każdym jego spojrzeniu. Bardzo często przyłapuję go na tym, jak wpatruje się we mnie rozmarzonym wzrokiem. Od tamtego wydarzenia u mnie w pokoju nie powiedział mi, że mnie kocha, a ja nie mam odwagi się go zapytać czy coś do mnie czuje. I tak znam odpowiedź. Wyłapuję ją w jego zachowaniu.

Moje życie zmieniło się. W szkole? Tak. I to bardzo. Obecnie jestem z Nickiem. Wydaje mi się, że znaczę dla niego coś więcej. Justin nic o tym nie wie. Może to lepiej. Nie jest przynajmniej zazdrosny.

- Jestem – do pokoju wszedł Justin. Uśmiechnięty jak zawsze. No tak. Zapomniałam dodać, że nadal go uczę.

Usiadł na łóżku krzyżując nogi pod sobą. Widziałam, że coś go męczy.

- Co jest? – zapytałam się go uśmiechając delikatnie.

- Mogę ci zadać pytanie? – spojrzał się na mnie bawiąc długopisem. Pokiwałam głową na tak. On wziął głęboki oddech. – Pójdziesz ze mną na bal maturzystów? – uśmiechnęłam się delikatnie i spuściłam głowę.

- Przykro mi, ale Nick mnie zaprosił – odpowiedziałam na jego propozycję bawiąc się kosmykiem włosów.

- Tym Nickiem? – w jego oczach było widać iskierki złości. Zdziwiło mnie to.

- Tak? A co? – zapytałam się krzyżując ręce na piersiach.

- Nie nic…

- Justin, masz mi powiedzieć.

- Słyszałem, że chodzi z jakąś dziewczyną dla zakładu i chodzi najprawdopodobniej o ciebie – popatrzył mi prosto w oczy.

- Justin!

- Co?

- Zmyśliłeś to – zerknęłam na niego z wyrzutem.

- Nie! – powiedział, niemal piszcząc. Rozśmieszyło mnie to.

- Koniec tematu. Przechodzimy do lekcji. Musisz zaliczyć jeszcze dwa testy… - przysiadłam z Justinem nad książkami i przez resztę dnia studiowaliśmy biologię.

- Justin chodź jeszcze tam. Jak tutaj żadna mi się nie będzie podobała to kupię tamtą – ciągałam Justina po sklepach. Ktoś musiał mi doradzić jaką mam sukienkę kupić na bal. A że nikogo nie miałam pod ręką, padło na Justina. Przymierzyłam dzisiaj tonę sukienek i żadna mi się podobała. Muszę jakąś w końcu kupić bo oszaleję.

- Musimy? Nie możesz wziąć tamtej. Przecież ładnie ci w niej – stanęłam przed nim z miną kota ze Shreka. Zrezygnowany pociągnął mnie za dłoń w stronę sklepu. Rozejrzałam się po wieszakach.

- Nie ma tu żadnej fajnej. Chodź – chciałam już iść, ale Justin mnie zatrzymał.

- Poczekaj. Ta - wepchnął mi do ręki wieszak z białą sukienką. Była bez ramiączek. Dekolt miała na kształt serca. Gorset kończył się w pasie. Przyozdabiany był srebrną nitką i perełkami. Od pasa nałożone były na siebie kilka warstw tiulu.

Justin wepchnął mnie do przymierzalni. Oburzona założyłam na siebie sukienkę, związując w międzyczasie włosy w niedbałego koka. Kilka kosmyków opadło mi na ramiona, ale nie przeszkadzało mi to.

Sukienka sięgała mi przed kolana. Nie przypadła mi do gustu. Jednak dla świętego spokoju po chwili wyszłam z przymierzalni. Justin odwrócił się i zaniemówił. Ekspedientka uśmiechnęła się do mnie szeroko.

- Aż tak źle? – spojrzałam się na Justina.

- Jest śliczna – skomentował.

- Na pewno? – obróciłam się dookoła własnej osi.

- Bierzemy tą – powiedział chłopak i z powrotem wepchnął mnie do przymierzalni. Ja przebrałam się i podeszłam do kasy.

- Na pewno ta? – spojrzałam niepewnie na Justina.

- Tak. Zaufaj mi – uśmiechnął się wyciągając kartę kredytową.

- Ale…

- Ja płacę – powiedział wstukując kod pin do urządzenia. Po chwili dobieraliśmy buty i dodatki. Justin zniknął gdzieś na chwilę, ale znowu wrócił.

- Gdzie byłeś? – spytałam się go gdy dołączył do mnie.

- W toalecie. Idziemy do kawiarni? – nawet nie dał mi odpowiedzieć. Po chwili stał przy barze, zamawiając dwa koktajle owocowe. Ja w tym czasie poszłam do stolika zająć miejsca.

- Proszę – postawił mi przed nosem koktajl. Dorwałam się do słomki i zaczęłam po woli sączyć napój. Gadaliśmy o głupotach, aż wszystko wypiliśmy. Justin poszedł po lody mimo, że mu się sprzeciwiałam. A jak to ja podczas jedzenia, musiałam się ubrudzić.

- Jesteś brudna – chłopak uśmiechnął się do mnie delikatnie.

- Gdzie?

- Tu – pokazał na swojej twarzy okolice ust. Wytarłam ręką to miejsce, ale on się zaśmiał.

- Jestem jeszcze brudna? – nic nie powiedział tylko wytarł kciukiem brudne miejsce na mojej twarzy. Uśmiechnęłam się do niego. – Dzięki – poczułam jak moją twarz oblewa rumieniec, a po moim ciele przechodzą przyjemne ciarki. Spuściłam głowę i zajęłam się moją porcją. Najedzeni ruszyliśmy do mnie do domu. Rozpakowałam wszystkie rzeczy.

- Ten zakład to prawda – powiedział siadając na łóżku.

- Justin! Musisz zaczynać? Nie możesz po prostu powiedzieć, że jesteś zazdrosny? – wściekłam się. Jak on mógł tak mówić.

- Ja nie jestem zazdrosny tylko nie chce narażać cię na cierpienia! – wykrzyczał wychodząc i trzaskając drzwiami.

___________________________________

Krótki, ale sama nie wiem czemu mi się podoba.

Zrobiłam porządek z "Informuję". Zobaczcie tam, czy na pewno jesteście, a jak nie to piszcie w komentarzu.

Tak w ogóle, to nie mogę się doczekać kiedy opublikuję jutrzejszy rozdział.

POLECAM: nomatterwhathappensiamhereforyou

Dzisiaj byłam na "Przed Świtem" i oh ah oh ah ♥ Jestem fanką tej sagi i płakałam jak bóbr, kiedy Bella przekazała Edwardowi wszystkie swoje wspomnienia. Nie wspominając już nawet o wizji Alice. Wyszłam ze sali sali spłakana, ale to normalne w moim wypadku.

A wy? Byliście na filmie? Jak wam się podoba? 

CZYTASZ = KOMENTUJESZ