04.

Nie mogłam długo zasnąć bo ciągle myślałam o Bieberze. Czemu on taki jest? Taki chamski, agresywny i arogancki? Wszystko jest takie dziwne. Ma problemy? Jejku, jakie on może mieć problemy? Jaką koszulkę założyć? Roxana opanuj się! – skarciłam się w myślach i dalej kontynuowałam swoje przemyślenia. – To Bieber! Zaatakował cię! Chciał cię pobić! Ale nie daje mi spokoju, czemu on taki jest? Porąbane to wszystko. I Bieber i ciotka. Oboje są dziwni i niezrozumiali.

Usłyszałam pukanie do drzwi i automatycznie wyprostowałam się jak struna.

- Proszę – równocześnie z przyzwoleniem otworzyły się drzwi. Dudu. Na samą myśl o tym, że za chwilę poprawi mi humor, uśmiechnęłam się.

- Cześć. Działo się dzisiaj u ciebie coś ciekawego? – usiadł na skraju łóżka i uśmiechnął się zachęcająco.

- Nie. Mam tak nudne życie, jak flaki z olejem – zaśmiałam się nerwowo i próbowałam wyróżnić w ciemności kolory ubrań Dudu.

- Czemu siedzisz przy zgaszonym świetle?- Mówiąc to wstał i poszedł oświecić światło. Spojrzał na mnie i zbladła mu mina.

- Co ci się stało? – niemal do mnie podbiegł i delikatnie chwycił moją twarz w dłonie.

- Dostałam drzwiami w nos – wydukałam bo na myśl o tym co się działo tutaj niemal godzinę temu, przeszły mnie ciarki.

- A w policzek? Jest cały siny – przejechał opuszkami palców po skórze policzka. Zasyczałam, bo przeszedł mnie po nim nieprzyjemny prąd. – Boli?

- Trochę – wyszeptałam i wyrwałam się z uścisku Dudu.

- Przyniosę ci lodu – powiedział zaniepokojony, kiedy wychodził z pokoju.

Nie wiem czemu tego wcześniej nie zauważyłam. Zastanawiałam się, kiedy to mogło się stać. Może uderzyłam się wtedy, kiedy Bieber przewrócił mnie na podłogę? Tylko jak ja mogłam tego nie poczuć? Sama nie wiem.

Zrobiło mi się gorąco. Podwinęłam rękawy piżamy, jednak zaraz potem zobaczyłam posiniaczone nadgarstki i z powrotem naciągnęłam długie rękawy. W tym samym momencie do pokoju wszedł Dudu.

- Proszę – podał mi lód, a ja zaraz przyłożyłam go sobie do policzka.

- Dzięki – uśmiechnęłam się w miarę możliwości.

- Co ci się stało? Hm? – zaśmiałam się sztucznie. Zaczęłam nerwowo wskazywać dłonią na drzwi.

- Może jak wpadłam na drzwi? – powiedziałam i w duchu modliłam się, aby nie zapytał kto otwierał drzwi. Dobrze wiedział, że nie potrafię kłamać.

- To nie jest możliwe – spojrzał na mnie.

- Ze mną wszystko jest możliwe. Nie znasz mnie? – znowu sztucznie się uśmiechnęłam, a zaraz potem położyłam się tyłem do niego.

- Znam – powiedział pod nosem.

- Więc pewnie się domyślasz, że chcę być sama – poczułam jak materac unosi się, a zaraz potem ktoś stoi nade mną.

- Domyślam się – powiedział i usłyszałam jego kroki.

- Dobranoc – powiedziałam, kiedy ten był już (najprawdopodobniej) obok drzwi.

- Dobranoc – usłyszałam, a zaraz potem nastąpiło zatrzaśnięcie drzwi.

Odwróciłam się na plecy i zaczęłam rozmyślać o całym dzisiejszym dniu. Moje życie mnie już dawno przerosło, a ja zaczynam kopać pod sobą dołki.

Budzik zaczął dzwonić o godzinie szóstej. Przekręciłam się na drugi bok nie mając najmniejszej ochoty iść do szkoły. Pobyt w szpitalu rozleniwił mnie i trudno było mi wrócić do mojego poprzedniego trybu życia.

Z wieszaka ściągnęłam szarą bluzę, a z półki czarne jeansy i biały podkoszulek na serek. Z komody wzięłam świeżą bieliznę i wolno poczłapałam do łazienki. Wzięłam szybki prysznic, a zaraz potem zaczęłam suszyć włosy. Miałam je naturalnie proste, więc zostawiłam je tak, jak są. Szybko założyłam na siebie wcześniej przygotowaną odzież i ostatni raz zerknęłam w lustro. Policzek – przeleciało mi przez głowę. Nałożyłam na niego sporą ilość podkładu kryjącego, a na to dodatkowy puder.

Kiedy wyszłam z łazienki od razu skierowałam się na dół na śniadanie. Wyciągnęłam z lodówki mleko, a z szafki czekoladowe płatki śniadaniowe. W miseczce zmieszałam składniki i usiadłam przy marmurowym blacie. Czułam na policzku przeszywający wzrok ciotki.

- Roxano, czemu nałożyłaś na policzek tak dużo makijażu? – odwróciłam się do niej i wzruszyłam ramionami.

- Musiałam – ciotka wstała i podeszła do mnie.

- Czemu?

- Miałam swoje powody – ona od razu się zagotowała. Dobrze wiedziałam co nastąpi.

- Masz w tej chwili iść to zmyć. Nie rozumiem po co ci tak duża warstwa makijażu – jak powiedziała tak zrobiłam. Poszłam kolejny raz tego dnia do łazienki i zmyłam makijaż. Próbowałam jakoś zaczesać włosy na policzek, ale i tak ciągle go było widać.

Kiedy wróciłam do kuchni ciotka z wrażenia, niemal otwarła usta.

- Kto ci to zrobił? – spojrzała na mnie zaniepokojonym wzrokiem. Miałam ochotę śmiać się z tego faktu, że się mną przejmuje.

- Wydaje mi się, że wtedy kiedy walnęłam się w drzwi – wzruszyłam ramionami i wróciłam do jedzenia śniadania.

- Jak Justin cię walnął? – odruchowo odwróciłam się do Dudu, na co ten zareagował niemal natychmiastowo.

- Kto? – krzyknął i poderwał się od stołu.

- To stało się przypadkiem – zaczęłam go uspokajać. Całej sytuacji przyglądała się zdziwiona ciotka.

- Jak go dorwę…

- Dudu proszę cię, uspokój się. Nic się nie stało – posłuchał i usiadł na swoim miejscu. – Mogę nałożyć chociaż trochę pudru żeby to zamaskować? – zwróciłam się do ciotki, która niemrawo pokiwała głową. Poszłam zamaskować siniaka, a zaraz potem ruszyłam z Dudu do szkoły. Podczas drogi nikt się nic nie odzywał. Na wejściu do szkoły przywitało nas grono rozwrzeszczanych dziewczyn, które były podniecone widokiem Biebera. Zobaczył mnie i uśmiechnął się do mnie kpiąco. Dudu coś tylko mówił cicho pod nosem. Nie mogłam go zrozumieć.

W planie pierwszą miałam fizykę, potem matematyka, angielski i lunch. Weszłam na stołówkę z Dudu i na wejściu spotkaliśmy oczywiście Biebera. Wymienili z Dudu tylko wrogie spojrzenia. Ja poszłam do kolejki, a Dudu do Jesicy. Wzięłam moją porcję i ruszyłam do stolika. Musiałam przychodzić koło stolika Biebera, bo to była jedyna droga, aby przedostać się do mojego.

- Ile bierzesz? – Bieber zaśmiał się arogancko. Odwróciłam się do niego gwałtownie i spojrzałam z góry.

- Bieber odchrzań się – chłopak wstał i w tym momencie staliśmy oko w oko.

- Bo co. Naślesz na mnie żigolaka żeby mnie zgwałcił? – zza jego stolika było słychać śmiechy. Zaśmiałam się ironicznie.

- Na ciebie? Proszę cię… Twoje ego by go wypchnęło – jego mina zrzedła, dał tylko krok do przodu.

- Udam że nie słyszałem – powiedział cicho. Ja odsunęłam się od niego.

- Powtórzę specjalnie dla ciebie. TWOJE EGO BY GO WYPCHNĘŁO! – czułam że przygląda nam się cała szkoła.

- Odszczekaj to dziwko! – krzyknął. Jego policzki były całe czerwone, a oczy ciskały błyskawicami.

- Nie chcę kłamać – powiedziałam.

- Chyba coś powiedziałem szmato! – tym razem przestraszyłam się go. Przed oczami stanęło mi zdarzenie z pokoju i jego słowa.

- Odpieprz się – wysyczałam.

- Jeszcze jedno słowo a pożałujesz – podszedł jeden krok bliżej.

- Nie mam zamiaru kłamać – odwróciłam się, ale ten chwycił mnie za ramię i walnął na stolik. Zwinęłam się w kłębek. Dudu podleciał do niego i zaczął okładać jego twarz pięściami.  Jessica pomogła mi wstać i zaprowadziła mnie do łazienki. W oddali słyszałam głos dyrektora, ale byłam zbyt zamroczona, żeby zareagować.

- Idź na lekcję – powiedziałam do blondynki.

- Na pewno? – pogładziła mnie po ramieniu.

- Chcę pobyć sama. – Dziewczyna kiwnęła głową porozumiewawczo i wyszła z łazienki. Siedziała tam może jeszcze piętnaście minut i wolno zaczęłam się zbierać.

Kiedy wychodziłam ktoś złapał mnie za dłoń. Odwróciłam się do tego kogoś. To był jeden z członków grupy Biebera. Jedyny, który się nigdy ze mnie nie nabijał.

- Daruj sobie – rzuciłam do niego i zaczęłam się wyrywać, na co on uściślił swój uścisk.

- Przepraszam – powiedział, a mnie wmurowało.

- Co? – odwróciłam się gwałtownie do chłopaka. Christian jak mniemam.

- Przepraszam – powtórzył i puścił moją dłoń, kiedy miał stu procentową pewność, że nie odejdę.

- Za Justina. On taki nie jest. On jest inny – zaśmiałam się.

- Tak, a ja jestem królewną śnieżką, która zwiąże się z Bestią – zironizowałam.

- Ale to nie ta bajka – zdziwił się.

- Sam widzisz - ominęłam go i zaczęłam zmierzać w stronę gabinetu pielęgniarki. Usłyszałam za sobą głos.

- On był inny. Ta kariera i towarzystwo go zmieniło. Nie poznaję go. Wcześniej nie zachowałby się tak w stosunku do dziewczyny. Nawet nie odezwałby się do niej. Ja jestem przyjacielem, a ty wrogiem. Mi się nie udało go zmienić, więc może ty coś zdziałasz. – odwróciłam się gwałtownie i spiorunowałam chłopaka wzrokiem.

- Co? Czy ciebie człowieku prąd popieścił? – niemal krzyknęłam.

- To jedyna szansa

- Ja nie chcę mieć z nim nic wspólnego – przerwałam mu. – Za bardzo mnie skrzywdził. Nie wiem co masz w głowie, ale to na pewno się nie uda. – powiedziałam i ruszyłam w swoją dalszą drogę do gabinetu pielęgniarki.

_________________________________________________

Kolejny nowy post. Chociaż raz dotrzymałam obietnicy. Rozdział na jutro mam poprawiony.

I mam pytanie. Kto to w ogóle czyta? Gdybyście mogli to w komentarzach dawajcie swoje nazwy tweeterów. Byłabym również wdzięczna za szczerą opinię na temat bloga.