06.

Dzisiaj obudziłam się w wyjątkowo dobrym humorze. Wzięłam szybką poranną toaletę. Rzęsy wyjątkowo pociągnęłam tuszem, a policzek przypudrowałam. Zeszłam na dół na śniadanie. Dudu już pałaszował swoją porcję, a ja zabrałam swoją z blatu i usiadłam do stolika.

- Ciotka się pytała czemu tak późno wróciłaś – Dudu chyba smakowały te naleśniki, bo mówił z pełną buzią.

- I co jej powiedziałeś? – zerknęłam na niego znad mojej porcji.

- Że był wczoraj mały remont i musiałaś pomóc sprzątać – wzruszył ramionami.

- Nabrała się? – zapytałam pałaszując moją porcję.

- Chyba tak. To znaczy tak, bo pokiwała głową i wyszła – zaczął gestykulować dłońmi, a ja się zaśmiałam.

- To dobrze. Tylko muszę jej jeszcze oddać pieniądze za wazon – powiedziałam nie myśląc nad tym co mówię.

- Jaki wazon? – Dudu zerknął na mnie podejrzliwie. Ja westchnęłam.

- Potłukłam jej wazon i powiedziała, że muszę go odpracować – powiedziałam jak najmniej istotną rzecz, dalej pałaszując naleśniki.

- Czemu mi nie powiedziałaś? – spojrzał na mnie tak, że nie mogłam przełknąć ani kawałka naleśnika.

- Po co? – pokręciłam głową, próbując pozbyć się jego wzroku.

- Bo mógłbym ci pożyczyć pieniądze na ten wazon – uśmiechnęłam się do niego.

- Nie – pokręciłam głową i w końcu udało mi się przełknąć porcję śniadania, którą miałam w buzi.

- Przecież mi je oddasz – spojrzał na mnie tak, że nie dało się mu odmówić.

- Ale oddam ci co do centa – zastrzegłam sobie, na co ten uśmiechnął się promiennie.

- Podnoś swój tyłek i do szkoły – podbiegł do mnie i wbił mi palce w boki.

- Spadaj! – krzyknęłam i odstawiłam talerz do zmywarki.

- Idziemy? – chłopak stał uśmiechnięty w drzwiach. Po chwili dołączyłam do niego.

- A mamy wybór?

- No nie.

- No właśnie. Chodź – pociągnęłam chłopaka z ramię, zakładając w tym czasie na siebie kurtkę. W drodze do szkoły dołączyła do nas Jessica. W trójkę weszliśmy do szkoły, a potem każde z nas ruszyło na oddzielny przedmiot. Ja udałam się do sali chemicznej.

- Dzień dobry! – przywitała nad nauczycielka, energicznie wchodząc do klasy. Odłożyła dziennik na biurko i od razu zaczęła rozdawać klasówki, wyczytując jednocześnie oceny na głos.

- Dunks – pięć, Beadles – trzy, Bieber – jeden – zatrzymała się przy jego ławce i spojrzała na niego świdrującym wzrokiem. – Panie Bieber, czy ta ocena jest dla pana wystarczająca? - on tylko się spojrzał na nią i pokiwał chamsko głową. – Według mnie nie jest to wystarczająca ocena, aby poprawić twoją sytuację – poszła dalej i rozdawała klasówki. Bieber zgniótł kartkę papieru w dłoniach i wepchnął do kieszeni. Ja siedziałam w ławce i nie mogłam w ogóle się skupić na lekcji. Na plecach czułam wzrok Biebera, który co chwila coś szeptał do kogoś i chichotał. Zadzwonił dzwonek. Ruszyłam na dziesięciominutową przerwę. W tym czasie wzięłam książki do fizyki i skierowałam się pod klasę. Po lekcji pani poprosiła mnie, abym została w klasie.

- Roxano, wiem że nie przepadasz za Bieberem, ale jesteś jedną z najlepszych uczennic. Jemu nie idzie za dobrze, a jesteście na takim samym profilu i postanowiłam wyznaczyć cię do tego, abyś pomogła Justinowi w lekcjach – nauczycielka uśmiechnęła się, a ja spojrzałam na nią jak na kosmitkę.

- Słucham? – niemal krzyknęłam.

- Nie możesz się nie zgodzić. Jego mama ustaliła to ze mną, bo korepetycje nic mu nie dają. Zaraz powinien tutaj przyjść i wszystko wam wyjaśnię – stałam jak wryta. Ja i Bieber? Czy świat na serio się na mnie uwziął?

Jak na zawołanie do klasy wszedł Bieber i oparł się jednym ramieniem o framugę.

- O co chodzi? – zwrócił się bez najmniejszego zainteresowania do nauczycielki.

- Postanowiłam, że Roxana będzie ci pomagać w nauce – uśmiechnęła się dumnie. Bieber też nie był za wesoły na tą wiadomość. Jego mina była bezcenna.

- Nie! – krzyknął i podszedł do mnie i nauczycielki.

- Bieber ja ciebie ostrzegam. Jeżeli nie zaliczysz najbliższych testów przynajmniej na trzy, to twoja ocena na półrocze będzie marna, nie mówiąc już o końcu roku. Z tego co wiem, jesteś zagrożony też z innych przedmiotów. A skoro masz korepetycje z matematyki u cioci Roxany to nie będziesz musiał chodzić dwa razy. Będziesz chodził przed albo po korepetycjach, po to żeby Roxana pomogła ci z fizyki, biologii i chemii – tym razem to ja przestraszyłam się przy liczbie wymienianych przedmiotów.

- Słucham? Ja mam z nim przerabiać trzy przedmioty? – usłyszałam chichot Biebera.

- Tak. Każdy przynajmniej pół godziny na każdych korepetycjach – jeszcze bardziej się zdenerwowałam. Kto miał taki urojony pomysł.

- Ile? Ja mam z nim spędzać półtorej godziny dziennie? – niemal krzyknęłam w stronę nauczycielki.

- Tak. I proszę zacząć od dzisiaj. Już rozmawiałam z twoją ciocią – spojrzała się na mnie – i z twoją mamą – zerknęła na Biebera – i dopilnują, żebyście spotykali się regularnie – nauczycielka uniosła głowę dumna ze swojego pomysłu. Spojrzałam na Biebera, a on na mnie. Z jego oczu ciskały błyskawice. – Czyli dzisiaj macie pierwsze spotkanie. – skwitowała wesoło nauczycielka. Wyszłam szybko z klasy i skierowałam się pod szafkę. Czekał tam na mnie Dudu z Jessicą. Opowiedziałam im o pomyśle nauczycielki i oboje nie byli zachwyceni z tego pomysłu.

Poszłam na kolejne lekcje. Jak na złość wszystkie mijały nadzwyczajnie szybko. W domu szybko odrobiłam pracę domową i udałam się do pracy.

Kiedy po pracy weszłam do domu, pierwsze co zobaczyłam to Biebera. Rozmawiał z ciotką. Spojrzałam na niego, a on na mnie. Szybko rozebrałam się i poszłam do pokoju. Usiadłam po turecku na łóżku rozkładając dookoła siebie książki. Usłyszałam, że ktoś się zbliża. Wolałam nie podchodzić do drzwi bo wiedziałam, że to Bieber. Otworzył zamaszyście drzwi, a potem usiał na fotelu.

- Miałem nadzieję, że znowu dostaniesz drzwiami - zaśmiał się pod nosem. Ja też zaśmiałam się ironicznie.

- A ja miałam nadzieję, że się zabijesz jak wchodziłeś po schodach – spojrzał się na mnie.

- Szkoda, że już dawno ktoś cię nie zamordował w jakiejś ciemnej uliczce – podszedł do mnie i pochylił się tak, że czułam jego oddech na swojej szyi.

- Szkoda, że jeszcze nikt wspaniałomyślny nie podpalił twojej sali koncertowej z tobą w środku – spojrzałam na niego. Przez twarz przemknął mu cwaniacki uśmieszek. Wziął oddech i wyrecytował, jak dobrze znaną formułkę.

- Wiesz, nie znam twoich rodziców, ale na pewno byli tak samo pojebani jak ty – nie wiedziałam co powiedzieć. Temat rodziców zawsze mnie ranił. Szczególnie gdy ktoś mówił o nich w taki sposób.

Podkuliłam nogi pod siebie i otarłam policzki, po których zaczęły spływać łzy.

- Nic o nich nie wiesz… - powiedziałam po cichu. Spojrzałam się na niego. Siedział na łóżku chyba zadowolony ze swojego wyczynu.

- Może i nie, ale z tego co wiem byli pojebanymi ludźmi. Mieli jakieś swoje święta – przerwałam mu.

- Przestań! Czemu ty tak musisz ranić ludzi? Czemu przysparzasz im tyle bólu? Co moi rodzice są ci winni? Zabili ci kogoś? Czy może im po prostu zazdrościsz szczęścia? - zaśmiał się ironicznie.

- Kpisz sobie czy co? Co najwyżej to ty możesz zazdrościć mnie. Gdybyś nie zauważyła mam wszystko - usiadł na fotelu i założył nogę na nogę. Patrzył się na mnie z tym swoim uśmieszkiem.

- Nigdy ci nie zazdrościłam i nie będę zazdrościć. Gdyby ta sława miałaby mnie zmienić na człowieka, który nie ma za grosz uczuć to wolę żyć w nędzy i ani trochę nie przypominać ciebie. Przypomni sobie jak żebrałeś pod teatrem – od razu podniósł wzrok. Widać było, że się wściekł, ale bał się przerwać. – Byłeś w takiej samej sytuacji jak ja teraz. Przypomni sobie jak byłeś poniżany przez rówieśników. Ja też jestem. Przypomni sobie to, jak twój ociec opuścił i ciebie, i twoja mamę. I ty masz właśnie to czego ja nie mam. Tego ci zazdroszczę. Twojej mamy. Kocha ciebie ponad wszystko, rzuciła dla ciebie karierę, żeby wychować cię na dobrego chłopaka. Pomyśl o tym jak ją kochałeś dawniej. Jak mogłeś się poniżać, żeby zarobić na wakacje które spędziłbyś razem z nią. Jestem ciekawa kiedy ostatni raz pokazałeś jej, że ją kochasz. Kiedy podziękowałeś jej za to, że rzuciła dla ciebie wszystko czego pragnęła i na pewno nadal tego pragnie – wstał i chciał wychodzić, ale ja złapałam go za nadgarstek. Spojrzeliśmy sobie w oczy, w jego dostrzegłam łzy. – Jestem ciekawa czy kiedyś jej za to odpłacisz – puściłam go. On pobiegł w stronę schodów. Słyszałam jak zbiega z nich, a potem zatrzaskuje za sobą drzwi wejściowe.

Nie spodziewałam się tego. Nie spodziewałam się tego, że Bieber ma jakiekolwiek uczucia.

__________________________________________________

I kolejny rozdział za nami. Dziękuję Wam, że jesteście ze mną i komentujecie. Dziękuję za ponad tysiąc wejść. Jesteście niesamowite!

Wczoraj nie dodałam rozdziału, ponieważ byłam na akademii z okazji 11 listopada, wróciłam około 19 i zaraz zaczynała się gala, więc nie mogłam ominąć.

Justin wygrał w trzech kategoriach! Niestety MY nie wygraliśmy naszej statuetki, ale nie szkodzi. Gratuluję Directioners, za tak duży zapał do głosowania. Za rok ta statuetka należy do Beliebers, a nawet jeśli jej nie zdobędziemy to przecież nic się nie stanie. Nie potrzebujemy statuetek, aby wiedzieć, że jesteśmy rodziną.

Co do Jeleny, wolę nie poruszać tego tematu.

Na koniec świetny filmik, przy którym popłakałam się. I jak ja to napisałam na twitterze "Nie dlatego, że Justin dorasta. Dlatego, że to ja dorosłam."