11.

Z początku słowa ciotki do mnie nie dotarły. Powtórzyłam je kilka razy w myślach i w końcu dotarł mnie sens tych słów. Zastygłam. Nie mogłam się ruszyć. Oczy rozszerzyły mi się samowolnie. Usta podobnie. Świat zaszedł mi mgłą. Jeszcze kilka razy powtórzyłam słowa cioci w myślach. Później była już tylko ciemność.

Obudziłam się ze straszliwym bólem głowy. Od czego on się wziął? Nie miałam pojęcia.

Powoli otworzyłam oczy. Nie zobaczyłam jednak tego czego oczekiwałam. Zdumiona otwarłam oczy szerzej.

Nie leżałam w swoim pokoju, tylko w mocno oświetlonym pomieszczeniu. Łóżko było twarde i niezbyt wygodne, a ściany białe. Obok mnie stał jakiś stoliczek, a na nim szklanka z wodą.

Nagle poczułam straszliwe pieczenie w gardle. Podniosłam się do pozycji siedzącej i sięgnęłam po kubek wody. Upiłam łyk i zaczęłam się zastanawiać co tutaj robię. Coś dźwięczało mi z tyłu głowy. Nie wiedziałam jednak co.

Szperając we własnej głowie, dostałam olśnienia.

„Eduardo miał wypadek.” Słowa ciotki, oczy przesłonięte mgłą i… i już nic więcej. To nie miało już zresztą znaczenia.

Kubek z wodą wyślizgnął mi się z rąk. Dźwięk, kiedy spotkał się z podłogą, rozszedł się po całym pomieszczeniu. W mgnieniu oka zerwałam się z łóżka i pobiegłam do drzwi. Otworzyłam je z taka mocą, że obróciłam się, aby sprawdzić czy nie wyleciały z zawiasów.

Pędziłam przez szpitalny korytarz jak wariatka, po drodze potrącając wszystko i wszystkich.

Biegłam jak najszybciej tylko mogłam, ale nogi wydawały mi się być z ołowiu. Po niemiłosiernie dłużącej mi się chwili dobiegłam do recepcji. Kobiety siedzące za kontuarem popatrzyły na mnie. Przełknęłam ślinę i krzycząc zapytałam się gdzie leży Eduardo. Te zamiast mi odpowiedzieć kazały mi się uspokoić.

- Powiedzcie mi gdzie leży mój brat! – przerażone wskazały mi drogę do sali dwieście osiem.

Jak szalona ruszyłam w danym kierunku. Podbiegłam do drzwi i próbowałam je otworzyć, ale jeden z lekarzy złapał mnie i odciągnął. Wrzeszcząc jak opętana prosiłam, żeby mnie puścił. On jednak tego nie uczynił. Wyrywając się krzyczałam dalej.

Po chwili podbiegła do nas ciotka i łapiąc mnie za nadgarstki mówiła, żebym się uspokoiła. Jednak ja korzystając z okazji, że lekarz mnie puścił dopadłam do drzwi. Otworzyłam je z zamachem i weszłam do środka.

To co zobaczyłam… nie ma takiego słowa by opisać to co poczułam.

Wokół łóżka krzątało się dwóch lekarzy i pielęgniarka. Przy ścianach stało mnóstwo aparatury. Nie mogłam jednak dojrzeć co dzieje się z osobą na łóżku. Lekarze mi zasłaniali. Po chwili jednak jeden odwrócił się do pielęgniarki. Odsłonił mi tym samym widok na twarz pacjenta.

Odebrało mi mowę. Sparaliżowało mnie. Stałam wlepiając oczy w jego twarz.

Do sali wpadł lekarz i wyciągnął mnie z niej. Nie protestowałam. Nie miałam na to siły.

Ciągnął mnie jak szmacianą lalkę. Posadził mnie na krzesełku w poczekalni. W jednej chwili dopadła do mnie ciotka. Złapała mnie za rękę i zaczęła do mnie mówić. Nie wiedziałam jednak co. Nie słyszałam jej. Przed oczami miałam twarz Eduarda.

Zamknięte oczy. Potargane włosy. Owinięta brodę. Rozcięty łuk brwiowy. Zabandażowane czoło. Posiniaczone policzki.

Nie myślałam o niczym innym tylko o tym.

Nie mam pojęcia ile tak siedziałam. Godzinę? Dwie? To nie miało znaczenia.

Siedziałam opierając łokcie na kolanach i zakrywając twarz dłońmi. Łzy płynęły mi po policzkach. Nie mogłam ich powstrzymać.

Cały czas miałam obraz twarzy Eduarda przed oczami, w ogóle nie kontaktowałam ze światem zewnętrznym.

Nie wiedziałam która godzina. Nie miała siły o nią pytać.

Za oznacznik czasu postanowiłam wziąć oddechy.

458 oddechów później ciotka wstała z krzesła.

741 oddechów później wyszła.

954 oddechy później wróciła.

1296 oddechów później podszedł do nas lekarz.

Byłam ciekawa co powie. Podniosłam oczy ku górze.

- Chciałem poinformować panie, że sprawca wypadku właśnie przyjechał do szpitala. Próbował uciec lecz policja złapała go. Przesłuchali go. Chciał wiedzieć co dzieje się z poszkodowanym, więc przyjechali tutaj. Właśnie tu idzie – wskazał dłonią na drugi koniec korytarza. Zza zakrętu wyszło dwóch policjantów. Za nimi szedł chłopak. Przynajmniej tak mi się wydawało. Wszyscy stanęli jakieś cztery metry od nas. Lekarz podszedł do nich. Policjanci odsunęli się by sprawca mógł porozmawiać z lekarzem.

Zobaczywszy go, zemdlałam drugi raz tego dnia...
______________________________________________

Krótki i nieciekawy. Mam dla was ogłoszenie parafialne. Do soboty, będę zbierała nazwy twittera z komentarzy. Następnie usunę z informowanych, wszystkich tych, którzy nie komentują. Według mnie to jest bez sensu informować kogoś, kto nie podzieli się opinią na temat danego rozdziału.
To tyle. Następny rozdział, mam nadzieję, że jutro.

CZYTASZ = KOMENTUJESZ