27.

Obudziły mnie wibracje mojej komórki. Ściągnęłam pościel z twarzy i sięgnęłam pod poduszkę. Wygrzebałam spod niej telefon i sprawdziłam wiadomość.

Super, znowu wygrałam Mercedesa.

Rzuciłam komórkę na łóżko i z westchnieniem podniosłam się. Odgarnęłam włosy z twarzy i bez większego zainteresowana przejechałam wzrokiem po pokoju. Pociągnęłam nosem i wolno podniosłam swoje zaspane ciało z łóżka. Z szafki nocnej wzięłam butelkę wody mineralnej i pociągnęłam spory łyk. Bawiąc się zakrętką spojrzałam w lustro. Duża fioletowa bluzka, szare dresy i rozczochrane włosy. Na pozór nic się nie zmieniło. Uśmiechnęłam się smutno na wspomnienie uśmiechu Justina. Był niezwykły. Szczery.

Potrząsnęłam głową, aby pozbyć się obrazu, który natarczywie widniał mi przed oczami. W tej samej chwili zadźwięczał dzwonek do drzwi. Jessica zapewne jeszcze spała, więc pośpieszyłam je otworzyć. Stanął przede mną kurier.

- Dzień dobry. Przesyłka do pani Dunks. To pani? – spojrzał na mnie przyjaźnie. Na oko liczył sobie czterdzieści lat, miał małe, niebieskie oczy i starannie przystrzyżony wąs.

- Tak to ja. Od kogo ta paczka? – zdziwiłam się. Niczego nie zamawiałam.

- Zakazano mi ujawniania tych danych. Podpisze pani potwierdzenie odbioru? – stał wyczekująco machając długopisem. Był wyraźnie zdegustowany moją dociekliwością.

- Tak – podpisałam się szybko i przyjęłam paczkę. Zamknęłam za sobą drzwi i udałam się do kuchni, gdzie przesyłkę położyłam na stole.

Wzięłam ostry nóż i przecięłam taśmę. Ściągnęłam wieczko i położyłam je obok. Odchyliłam purpurowe papiery i wrzasnęłam. Nóż wypadł mi z ręki, a ja zakryłam usta dłońmi. Zacisnęłam mocno powieki i skuliłam się na zimnej posadce. Zaczęłam szlochać i błagać aby to nie była prawda.

W pudełku wypełnionym fotografiami zakochanej pary leżała odcięta głowa z siną twarzą i rozchylonymi powiekami. Czekoladowe oczy patrzyły prosto przed siebie, a wcześniej różowe usta zamieniły się w ciemną kreskę. Kasztanowe włosy straciły swój dawny blask.

Z paczki pełnej naszych zdjęć patrzyły na mnie zimne, martwe oczy. Oczy Justina…

 

- Roxana do cholery weź się obudź! No obudź się! No dalej! – głos Jessicy docierał do mnie z dużej odległości. Nagle poczułam ostry ból na lewym policzku i obudziłam się.

- Cholera! – wrzasnęłam na nią łapiąc się za twarz i sycząc z bólu. Spojrzałam na nią gniewnie.

- No to co miałam zrobić? Miałaś mi się tu tak miotać aż do Gwiazdki?! – również krzyczała wymachując energicznie rękoma.

- A czemu akurat do Gwiazdki?

- A skąd mam wiedzieć? Następnym razem jak będziesz się tak drzeć to pójdę sobie włączyć na cały regulator jakiś kanał muzyczny. Jasne? – miała rację. Kto wie ile jeszcze musiałabym oglądać ten przerażający obraz.

-Masz rację. Dzięki że mnie obudziłaś. Ale tak mocno nie musiałaś walić! – Jessica odgarnęła włosy za ucho i uśmiechnęła się triumfalnie.

- Coś ta siłownia jednak daje – wyszczerzyła się głupkowato spoglądając na swoje bicepsy.

- Ja też ci mogę coś za chwilę dać – zamachnęłam się, ale dziewczyna zrobiła unik i uderzyłam ręką w ścianę. Rozległ się nieprzyjemny odgłos przestawianych kości. Wrzasnęłam z bólu przyciskając do siebie kontuzjowaną rękę.

- O rany! Roxana przepraszam. Ja nie chciałam! Naprawdę ja… - zamachnęłam się drugą ręką i tym razem udało mi się trafić. Rozległo się głośne plasknięcie. Dziewczyna złapała się za policzek.

- Ej no co ty! Przecież nie zrobiłam tego specjalnie! – patrzyła na mnie z groźną miną.

- To za ten wcześniejszy policzek. A teraz rusz tą wysportowaną dupę i dzwoń po karetkę bo złamałam sobie rękę! – już otwierała usta żeby się odszczeknąć, ale wstała i pobiegła po telefon.

Sanitariusze zabrali nas obie do szpitala. Przyjęto mnie bez kolejki. Musieli nastawić mi jedną kość. Okropne uczucie. Wydaje się jakby ktoś cię układał. Jak z klocków Lego.

Podano mi znieczulenie więc nie czułam bólu, a jedynie byłam odrętwiała. Unieruchomiono mi rękę i dano kompres z lodem do policzka. Jessica również się załapała.

Musiałyśmy śmiesznie wyglądać. Dwie dziewczyny w pidżamach, potarganych włosach, obie trzymające kompresy z lodem przy lewych policzkach, jedna z unieruchomioną ręką. Ludzie czekający na swoją kolej patrzyli na nas dziwnie. Usiadłyśmy blisko automatu z kawą. Jesica podała mi kawę cappuccino i sama również taką wyjęła z maszyny. Usiadła obok mnie i pociągnęłam spory łyk. Zakrztusiła się i wrzasnęła.

- Opazylam sobie jezyk! – wysunęła go z buzi i zaczęła ciężko oddychać.

- Co? – powiedziałam sepleniąc tak jak ona.

- Ej! To nie jest smiesne! – zmarszczyła brwi. Wyglądała przekomicznie.

- Zalezy z jakiej pelspektywy! – przedrzeźniając ją zaczęłam się śmiać. Dziewczyna zaczęła mówić coś z wystawionym językiem. Ja również zapominając o tym, że kawa jest gorąca pociągnęłam łyk. Wyplułam wrzący płyn  i tak jak Jessica wystawiłam język. Zaczęła się śmiać. Waliłam ja woreczkiem lodu, a ona kopała mnie nogami. Gdy w końcu sama uderzyłam się w piekący policzek zasyczałam z bólu i rzuciłam się do ucieczki. Jessica rzuciła się za mną i w ten sposób opuściłyśmy szpital. Biegłam przed siebie jak głupia. Potrącałam ludzi przedzierając się przez tłum. Sypały się pod moim adresem różne obelgi, a inni się śmiali. Ja z szerokim uśmiechem pędziłam przed siebie. Przez chwilę poczułam się jak małe dziecko. Dziecko, które niczym się nie przejmuje, nie ma problemów. Jak dziecko którego głównym zajęciem jest zabawa. Które jest w swoim świecie i dobrze się tam czuje.

Spojrzałam się za siebie chcąc sprawdzić czy Jessica mnie dogania. Była bardzo wysportowana i była już niedaleko mnie. Zanim zdążyłam przyśpieszyć, mocno w kogoś uderzyłam. Odbiłam się od niego i upadłam. Zakręciło mi się w głowie. Ten Ktoś wyciągnął do mnie dłoń. Chwyciłam ją i podniosłam się. Spojrzałam na ową osobę i zamarłam. Kasztanowe włosy, brązowe oczy. Czarne spodnie, biały podkoszulek i trampki. To… nie. To nie On.

Chłopak łudząco podobny do Justina, spojrzał na mnie zdezorientowany i po chwili uśmiechnął się.

- Hej. Gdzie tak pędziłaś ? Chyba nic ci się nie stało prawda? – szybko obejrzał mnie od góry do dołu lekko wystraszony.

- Nie. Jest dobrze. Uciekałam przed przyjaciółką – próbowałam się uśmiechnąć, ale nie jestem pewna czy mi to wyszło. Nie byłam w stanie trzeźwo myśleć ze względu na jego wygląd.

- Jest dla ciebie taka niedobra? – zaśmiał się pod nosem.

- To długa historia –  wykrztusiłam. Założyłam włosy za ucho i tym razem się uśmiechnęłam.

- No chyba nie aż tak długa skoro nawet nie zdarzyłaś się przebrać – wyszczerzył zęby w uśmiechu wskazując na moje ubranie. Spojrzałam na siebie. Faktycznie. Nadal byłam przecież w piżamie.

- No tak. Stawiam na naturalność – chłopak zaśmiał się serdecznie ukazując szereg białych zębów. Przez chwilę patrzył na mnie zaciekawiony, a później spojrzał gdzieś poza mnie. Odwróciłam się i podążyłam za jego wzrokiem. Jessica biegła jak opętana między ludźmi.

- Jak sądzę to twoja kumpela? – pokiwałam głową na tak. Dziewczyna podbiegła do nas ciężko oddychając.

- Rany szybka jesteś – nie skończyła bo zobaczyła chłopaka obok mnie. Popatrzyła na mnie zaskoczona. Szybko pośpieszyłam z wyjaśnieniami.

- Jessica to jest…

- Drew. Miło mi poznać – dokończył. Podał jej rękę i skierował wzrok na mnie. Drew to drugie imię Justina.

- Mi również. Dobra my chyba musimy lecieć no nie? – Jessica spojrzała na mnie znacząco.

- Tak. Musimy – uśmiechnęłam się i miałam już odchodzić gdy Drew złapał mnie za nadgarstek. Przeszył mnie dziwnie przyjemny dreszcz.

- Hej, może miałabyś ochotę się ze mną spotkać? Może dziś? Opowiedziałabyś mi tą waszą historię – zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć Jessica mnie uprzedziła.

- Jasne że ma ochotę. To o której i gdzie? – przeniósł wzrok na nią podobnie jak ja.

- Może o piątej po południu? W „Candy”? Wiecie gdzie to jest? – zapytał  bardziej Jessicy. Ja stałam wpatrując się z niedowierzeniem w Jessicę.

- Tak. Jasne. To o piątej w „Candy”. My idziemy – dziewczyna pociągnęła mnie za ramię. Odwróciłam się i uśmiechnęłam się mimowolnie do chłopaka. Do chłopaka, który chyba właśnie nieświadomie wywrócił moje życie do góry nogami… 

___________________________________

Czytasz = Komentujesz

Podoba się? Wypowiadać się w komentarzach! 

Ah... Wiecie, że Was kocham tak? Jesteście tak wspaniałymi czytelnikami, że nie ma lepszych.

Do następnego!