25.

 - Roxana? Wstałaś już? – zanim zdążyłam cokolwiek odpowiedzieć, Jessica weszła do pokoju. Musiałam wyglądać okropnie sądząc po jej minie.

- Roxana! Miałaś rozpocząć nowe życie! A nie siedzieć i rozpamiętywać stare – usiadła na skraju łóżka. Popatrzyła na mnie z troską.

- Wiem. Ale… – zamachała rękoma i przerwała mi.

- Nie ma już żadnego "ale" rozumiesz? Od dzisiaj zaczynasz nowe życie, jasne? – chwyciła mnie za dłoń i spojrzała w oczy.

- Mniej więcej – tylko na tyle było mnie stać na obecną chwilę. Przeczesałam włosy dłonią i spuściłam wzrok.

- Powiedzmy, że się rozumiemy – uśmiechnęła się delikatnie. – Wstawaj. Zjemy coś, ogarniemy się bo wyglądamy obrzydliwie i pójdziemy na miasto – widząc mój wyraz twarzy zaczęła mówić dalej. – Nie będziesz tu siedziała cały dzień. Wybij to sobie z głowy. No jazda! Wstawaj! – zeskoczyła z łóżka i zerwała ze mnie energicznie pościel. – Wstawaj! Szkoda dnia! – posłała mi uroczy uśmiech i wybiegła z pokoju.

Ona zwariowała. Nie spałam całą noc, a ona każe mi się ubierać. I to z uśmiechem na twarzy. Ona nie ma pojęcia jakie to uczucie. Nosić w sobie nowe życie. Życie, które na dodatek w połowie należy do kogoś kogo się kocha ponad wszystko, a z kim nie możesz być.

- No jazda! Bo przyniosę zimną wodę! – dobiegł mnie krzyk Jessicy za ściany.

Cudownie. Mieszkam ze świruską.

Nie chcąc jej denerwować, wstałam i ogarnęłam łóżko. Podeszłam do szafy. Wyciągnęłam stary, fioletowy podkoszulek i jakieś dżinsy. Przerzuciłam ciuchy przez ramię i powędrowałam do łazienki. Jak na zawołanie pojawiła się obok mnie Jessica.

- No chyba żartujesz. Nie wyjdziesz w tym z domu – wyrwała mi ubrania, zwinęła je w kulkę i wyrzuciła do kosza.

- Oszalałaś ?! Czemu to zrobiłaś ? – zaczęłam na nią wrzeszczeć. Zdenerwowała mnie swoim zachowaniem.

- Bo jesteś piękna. Dam ci dzisiaj coś swojego, a później idziemy na zakupy – zrobiłam obrażoną minę i oparłam się o ścianę.

- No nie fochaj się. Zaczekaj tu chwile, zaraz wracam – tylko przewróciłam oczami. Po kilku minutach wypadła jak wyścigówka ze swojego pokoju z ubraniami w rękach. Podeszła do mnie z wielkim bananem na twarzy.

- Masz. Idź do łazienki, ubierz się i przyjdź się pokazać – załadowała mnie do łazienki. Miałam w dłoniach białą, luźną bluzkę na ramiączkach, która odsłaniała mój brzuch, krótkie, jeansowe spodenki  ze złotym paskiem. Nagle zza drzwi wyleciały buty. Jak się spodziewałam koturny. Były białe, a miejscami prześwitywała złota nić.

Wzięłam prysznic i wytarłam się ręcznikiem. Wtarłam w swoje ciało miętowy olejek do ciała. Wysuszyłam i rozczesałam włosy. Z przerażeniem spojrzałam na koturny. Były piękne, ale zdecydowanie nie nadawały się dla mnie.

Ubrałam bluzkę, naciągnęłam spodnie i zapięłam pasek. Z powątpieniem spojrzałam na buty. Ostrożnie założyłam je na nogi i wyszłam z łazienki.

- W końcu możesz pokazać światu jaka jesteś śliczna – Jessica uśmiechnęła się szeroko. Odwzajemniłam jej uśmiech, jednak uśmiechały się tylko usta. Nadal nie byłam pewna czy dobrze postąpiłam. Czas będzie musiał pokazać.

- Chodź na śniadanie – pociągnęła mnie za dłoń. Nie mając siły odmawiać, pomaszerowałam za nią w moich botanicznie wysokich butach.

- Super. Witaj nowe życie – spuściłam głowę i zabrałam się do jedzenia.

Przez resztę posiłku myślałam jedynie o tym czy dobrze zrobiłam.

 

Justin

 

- Nie chcę tego jeść rozumiesz?! – Kenny spuścił głowę, zabrał talerz i wyszedł z garderoby.

Jemu też się nie udało. Nikomu się nie uda. Od paru godzin próbują przekonać mnie żebym coś zjadł. Nie rozumieją, że jedzenie to teraz dla mnie najmniej ważna rzecz.

Z samego rana podjechałem pod dom Roxany. Dobrze zdawałem sobie z tego sprawę, że i tym razem nie uda mi się odwieść ją od wyjazdu. Jednak pojechałem i chciałem spróbować jeszcze raz. Niestety, było za późno. Na próżno stałem pod jej domem przez pól dnia i niemal błagałem o to, aby mi powiedzieli gdzie obecnie mieszka. Nie dowiedziałem się niczego. Zrezygnowany przyjechałem na próbę do dzisiejszego koncertu. Na scenie dawałem z siebie wszystko, ale nawet tam cały czas myślałem o niej. Przez to byłem kompletnie nieobecny. Niemrawo przytakiwałem głową na każde pytanie czy jakąkolwiek sugestię.  

Spojrzałem w lustro. Makijażystka świetnie zamaskowała cienie pod moimi oczami. Na pierwszy rzut oka wyglądałem tak jak zwykle. Jednak ktoś, kto mnie dobrze znał zauważyłby, że zamiast oczu mam dwie dziury, ziejące pustką.

Spuściłem głowę i schowałem twarz w dłoniach. Mój świat się wali. A muszę udawać, że jestem szczęśliwy tylko po to, aby media nie miały kolejnej „smutnej nowiny”.

Siedziałbym tak pewnie długo, ale tym razem Alfredo przyszedł poinformować mnie, że czas ruszyć na scenę. Wstałem i patrząc w ziemię szedłem za nim. Postawił mnie z boku sceny, poklepał po plecach i odszedł. Zamknąłem oczy. Próbowałem myśleć o czymś przyjemnym, ale niezbyt mi to wychodziło. Usłyszałem głos Jacka. 4,3,2,1 i idziesz! Wybiegłem na scenę z szerokim uśmiechem na ustach. Zewsząd dobiegał mnie ogłuszający pisk.

- Witaj Denver! – jeszcze głośniejszy pisk. – Macie ochotę na niezła zabawę? – znów pisk. – No to zaczynamy! – dobiegły mnie pierwsze takty „All around the world”. Sam nawet nie wiedziałem w jakiej kolejności uporządkowane są piosenki.

Za każdym razem patrząc w publiczność, przed oczami stawała mi Ona. Stała i uśmiechała się szeroko do mnie. Potrząsnąłem głową i już jej tam nie było. Chwile później stała w trzecim rzędzie śpiewając z tłumem. Widziałem ją dosłownie wszędzie. Słyszałem w słuchawce w uchu „Bieber weź się w garść! Masz promować trasę!” Nie słuchałem. Przestałem śpiewać. Widziałem tylko jej twarz. Świat wokół mnie zawirował i ostatnie co usłyszałem to głośne krzyki publiczności…

____________________________

Jestem do bani. Mimo, ze tak bardzo chciałam coś do pisać do tego rozdziału, to i tak jest nudny jak flaki z olejem. Jestem zła na siebie, ponieważ sama pisałam ten rozdział jakiś rok temu na bloga na Onet i wydawał mi się siódmym cudem świata, a teraz to JEDNO WIELKIE NIC. 

Stwierdzam, że ze mnie taka pisarka, jak z mojej wychowawczyni wyluzowana osoba.

No nic. Musicie przecierpieć moje wielkie nic, a ja się zastanawiam co dalej z blogami.