23.

Ciocia zaparzyła mi melisę. Podała mi ją ze smutnym uśmiechem. Nie miałam na nic ochoty. Nie zebrałam się nawet na krótkie „Dziękuję”.

Wyszłam na ganek i usiadłam pod ścianą. Wyciągnęłam nogi, a głowę ułożyłam w takiej pozycji, aby móc spokojnie wpatrywać się w niebo.

Kompletnie nie wiem co zrobić ze swoim życiem. Gdyby nie ciąża, wszystko byłoby prostsze. Może nawet pogodziłabym się z Justinem. Dziecko? Jasne, tylko nie w tym wieku. Mam siedemnaście lat i głównie powinnam zastanawiać się co mam zamiar robić w weekend, a nie planować swoje życie pięć lat do przodu.

Moje myśli zmierzały w różnych kierunkach. Nie wiedziałam od czego mam zacząć. Miałam mętlik w głowie. Tego wszystkiego było za dużo. Stanowczo za dużo jak dla jednej osoby.

Chciałam zostać. Bardzo. Niczego innego tak nie pragnęłam jak tu zostać i powiedzieć Justinowi prawdę. Powiedziałabym mu o ciąży, a on by się ucieszył. Bardzo. Bylibyśmy razem. Czekalibyśmy na dziecko. Nasze dziecko. A gdy w końcu przyszłoby na świat bylibyśmy szczęśliwi. Justin opiekował by się nami. Mną i maluchem. Stalibyśmy się rodziną.

Tak to sobie wyobrażałam. A co jeśli miało być odwrotnie? Co jeśli dowiedziałby się o ciąży i kazał usunąć dziecko? Zmusił by mnie do tego?

Nie chciałam w to wierzyć, ale obie wersje były prawdopodobne. Szczególnie w głowie utkwiła mi ta druga. Byłam w stanie to sobie wyobrazić.

Justin krzyczący na mnie. Ja trzymająca się za brzuch. Zapłakana. On – bezwzględny.

Umiałam to sobie wyobrazić, ale nie chciałam w to wierzyć. Próbowałam przekonać samą siebie do tej pierwszej wersji. Ale nigdy nie byłam dobrym kłamcą…

 

Justin

 

Zatrzasnąłem drzwi i włożyłem kluczyk do stacyjki. Przekręciłem go. Moje auto zawarczało głośno kiedy docisnąłem pedał gazu. Chwyciłem kierownicę i ruszyłem z miejsca. Jechałem nadzwyczaj szybko. Można mi przyznać, że nigdy specjalnie nie stosuję się do ograniczeń prędkości, ale dzisiaj przeszedłem sam siebie. Co jeśli byłoby za późno? Co jeśli już wyjechała?

Na samą myśl przyspieszyłem. Wypadłem zza rogu i zaparkowałem kilka domów wcześniej. Wyskoczyłem z auta nawet go nie zamykając. Biegłem ile sił w nogach. Niedługo potem stałem już przed bramą.

Jak zadzwonię to pewnie mnie nie wpuszczą. Muszę jakoś wejść do ogródka.

Zanim jeszcze zdążyłem to przemyśleć, już wspinałem się po ogrodzeniu. Zeskoczyłem z niego lądując na ugiętych nogach. Znajdowałem się nieopodal drzwi wejściowych.

Mój rozsądek podpowiadał mi, abym nie pukał zwyczajnie do drzwi. Z drugiej strony jest wejście do kuchni, podsunął mi rozum.

Pobiegłem tam czym prędzej. Wypadając zza rogu gwałtownie się cofnąłem. Wychyliłem lekko głowę zza muru.

Siedziała stosunkowo niedaleko mnie. Miała wyprostowane nogi, a głowę opierała o ścianę. Włosy spadały jej lekko na ramiona. Miała na sobie większą, białą koszulkę i jasne dżinsy. To była moja koszulka. Zostawiłem ją jej, gdy wyjeżdżałem na koncert. Nie chciała jej później oddać. Lubiła w niej chodzić. Jej ciemne włosy silnie kontrastowały z bielą. Wyglądała fantastycznie. Jednak wyraźnie było widać cienie pod jej oczami. Odgarnęła włosy z prawego policzka i sięgnęła po coś obok. Wzięła w swoje chude dłonie kubek z parującym napojem. Coś mnie ruszyło. Sam nie wiem co. Wyszedłem zza ściany i skierowałem się ku niej. Zauważyła mnie, a zaraz potem podskoczyła delikatnie. Bała się. Poczułem się okropnie. Dziewczyna, którą kocham, najbardziej na świecie bała się właśnie mnie.

Obserwowała mnie z pewnym dystansem. Miała nierównomierny oddech. Z jej twarzy odpłynęła cała krew, przez co zrobiła się blada jak ściana.

Podszedłem blisko niej i kucnąłem. Patrzyła mi w oczy. Była równie mocno zdziwiona jak i przerażona. Spuściłem na chwilę wzrok. Spojrzałem na jej rękę. Od wewnętrznej strony widniały świeże rany. Zakręciło mi się w głowie.

- Roxana… czemu? Boże – delikatnie podniosłem jej dłoń. Spojrzałem na nią. Odwróciła wzrok i wyrwała rękę z mojego uścisku.

- Roxana spójrz na mnie. Proszę – nadal patrzyła w drugą stronę. Delikatnie objąłem jej twarz i obróciłem ku mnie. Bałem się jej dotykać. Wyglądała jakby miała się rozpaść. Spojrzała na mnie załzawionymi oczami. Po jej policzku zaczęły spływać pierwsze kropelki wody.

- Dlaczego to robisz ? To nie jest żadne rozwiązanie – spojrzałem jej głęboko w oczy.

- Dla mnie jest. To już nie twoja sprawa pamiętasz? – odciągnęła moje ręce od swojej twarzy.

- Robisz to przeze mnie. Więc to jest moja sprawa – podniosła się. Ja również wstałem.

- Nieważne – powiedziała cicho, znów spuszczając wzrok.

- Nie. To jest ważne. Dla mnie to jest bardzo ważne. Ty jesteś dla mnie ważna. Najważniejsza – powiedziałem dobitnie i objąłem jej twarz w dłonie. Starłem kciukiem kilka łez z jej policzków.

- Nie. Zostaw mnie – wyrwała się i szybkim krokiem zaczęła oddalać. Pobiegłem za nią i mocno chwyciłem za nadgarstek. Przyciągnąłem ją do siebie. Niewiele myśląc zacząłem ją całować. Nie wyrywała się. Wplotła palce w moje włosy i odwzajemniała pocałunki. Ja mocno objąłem ją w talii. Jednak ciągle cicho łkała.

 

Roxana

 

Całował mnie tak, że nie byłam w stanie się od niego oderwać. Tak bardzo za tym tęskniłam. Za jego ciepłem, zapachem. Za całym nim. Czułam się fantastycznie znów go całując. Moje ciało przechodziły przyjemne dreszcze. Jego wargi nadal były niesamowicie miękkie i przyjemne w dotyku. Jednak w mojej głowie zaświeciła się czerwona lampka. Machinalnie odepchnęłam go od siebie, cofając się do tyłu.

- Zostaw mnie – szepnęłam w jego stronę. On ciągle próbował przeniknąć mnie wzrokiem, co teraz mnie bolało. Jego wzrok bolał. Poczułam ukłucie w sercu, a zaraz potem w całym swoim ciele. Każda komórka błagała o jego obecność, jednak rozsądek i wspomnienia żyły swoim życiem.

- Błagam. Błagam zostaw mnie. Proszę – wyszeptałam po raz kolejny i zalana łzami pobiegłam do domu zostawiając go tam samego. Zatrzasnęłam za sobą drzwi. Całkowicie się rozklejając osunęłam się po ścianie. Ukrywając twarz w dłoniach szlochałam:

- Proszę… proszę… zostaw mnie… zostaw mnie…

___________________________________

Czytasz = Komentujesz

I oto mamy nowy. Nic się w nim nie dzieje, ale jest za to bardzo emocjonalny. 

Chciałam Was zaprosić na mojego drugiego bloga: justinbieber-glass.blogspot.com. Przywiązuję do niego dużą wagę, a bardzo mało osób go czyta. Mam nadzieję, że zajrzycie.

Dziękuję wam za wszystkie komentarze. Gotowych rozdziałów pozostało mi osiem sztuk. Tak, tylko osiem. Potem rozdziały będą się pojawiać co dwa - trzy dni. Mam nadzieję, że się nie zrazicie.

Tak, więc do jutra ;)