48.

Każdy kolejny dzień jest dla mnie wyzwaniem. Jestem uśmiechnięty, chociaż najchętniej zamknąłbym się w pokoju i lamentował nad moim zrujnowanym życiem.

Ściągnąłem brwi i dalej krążyłem po centrum handlowym z Christianem i Kennym. Zgodzili się mi pomóc wybrać prezenty i kupiliśmy już prawie wszystkie oprócz upominku dla Roxany.

- Nie możesz jej kupić jakiś perfum czy coś? – spojrzałem zdenerwowany na przyjaciela, a ten podniósł dłonie w obronnym geście.

- Christian chyba to ty dzisiaj potrzebujesz ochroniarza – usłyszałem za nami chichot Kennego.

- Jakiś ty dzisiaj żartobliwy – zironizowałem w jego kierunku, na co on tylko wzruszył ramionami.

Spacerowaliśmy dalej pomiędzy wystawami. Co jakiś czas zaczepiało mnie kilka fanek, proszące o autograf, jednak dzisiaj było wyjątkowo spokojnie.

- Ja pierdole – jęknąłem, kiedy usiedliśmy w Starbucks.

- Sam nie wiesz czego chcesz – szatyn spojrzał na mnie wymownie.

- Przecież nie mogę jej dać łańcuszka czy bransoletki. Wigilia jest już jutro, a ja nie mam dla niej nic – spojrzałem na wysoką brunetkę, która podeszła do naszego stolika.

- Co podać? – jej oczy rozszerzyły się na mój widok, ale starała zachować opanowanie.

- Dla mnie karmelowe frappuccino – powiedziałem, a brunetka zanotowała coś w swoim notesie.

- Dla mnie też – Chris uśmiechnął się do niej, na co nerwowo zachichotała.

- Dla mnie caffe mocha – Kenny zaśmiał się, widząc zarumienioną dziewczynę, kiedy odchodziła.

- Myślałem, że zaraz zacznie się trząść – ochroniarz poklepał Christina po plecach na co ten uśmiechnął się dumnie.

- Tak działam na kobiety – zaśmiałem się biorąc w dłonie serwetkę i zacząłem rwać ją na mniejsze kawałki.

- Szukałeś czegoś w internecie? – pokiwałem twierdząco w stronę Christina.

- Napisz jej piosenkę – czarnoskóry mężczyzna wzruszył ramionami na co uśmiechnąłem się szeroko.

- Należy ci się Oskar – przybiłem z nim żółwika – ale o czym mam ją napisać? – spojrzałem pytająco na moich „towarzyszy”.

- Boże – Chris jęknął i schował twarz w dłonie – o was debilu – pacnąłem go w czubek głowy.

- Tyle to ja wiem idioto – warknąłem w jego stronę.

- Sam musisz znaleźć coś o czym mógłbyś napisać – Kenny postawił przede mną i Chrisem nasze frappuccina i grzecznie podziękował kelnerce, która przyniosła nasze zamówienia.

- Ale muszę jej coś jeszcze kupić – jęknąłem, kiedy wziąłem łyk mojej kawy.

- Nie musisz jej nic kupować. Zrób jej coś – w tej chwili miałem ochotę wyściskać czarnoskórego mężczyznę, ale to byłby zły pomysł ze względu na kilkunastu fotoreporterów robiących nam zdjęcia zza szyby.

- Panie – udałem że się przed nim kłaniam jak przed bogiem, na co ten wybuchnął śmiechem.

- Zbieramy się – Kenny wstał od stolika i wręczył banknot dwudziestodolarowy. – Ja dzisiaj stawiam – tym razem to Chris udał, że się przed nim kłania, na co ja i Kenny zaczęliśmy się śmiać.

Zapłaciłem za naszą trójkę i poszliśmy do fotografa. Wyjąłem z mojego telefonu kartę pamięci i zleciłem wydrukowanie wszystkich zdjęć. Poprosiłem również, aby z tyłu wydrukować daty, abym mógł ułożyć je chronologicznie.

Chodziliśmy jeszcze przez godzinę po centrum, odebraliśmy zdjęcia i ruszyliśmy z powrotem. Odwiozłem Christina pod jego dom, a Kenny pojechał do mnie z racji tego, że jego auto było pod moim domem.

- Trzymaj się – przybił ze mną piątkę, kiedy wysiadł z auta.

- Nawzajem – kiwnąłem mu głową, a zaraz potem wprowadziłem auto do garażu. Schowałem wszystkie zakupy i wszedłem do domu.

W środku unosił się zapach pierników. Zaciągnąłem się nim i przewróciłem oczy z zachwytu.

- Cześć – wszedłem do kuchni i uśmiechnąłem się na widok Roxany, która siedziała przy stole i kroiła jakieś warzywa.

- Cześć – spojrzała na mnie, a na jej twarzy pojawił się uśmiech. Podszedłem do niej i pocałowałem ją w policzek.

- Jak się czujesz? – usiadłem obok niej i pogładziłem ją czule po kolanie.

- Lepiej niż zazwyczaj – wzruszyła ramionami i wrzuciła do dużej miski pokrojoną marchewkę. – Skończone – uśmiechnęła się do mnie i złapała za dłoń.

- Gdzie mama? – ściągnąłem brwi nie widząc jej w pobliżu.

- Pojechała z ciocią na jakieś zakupy czy coś. Dudu z Jessicą przylatują jutro o czwartej i chcą wszystko skończyć przed ich przyjazdem – wzruszyła ramionami.

- A nie wiesz kiedy przylatują moi dziadkowie? – ściągnąłem brwi.

- Dzisiaj wieczorem. Pojedziesz po nich? – Roxana wolno wstała z krzesełka i podeszła do piekarnika.

- Jasne, a o której? – obserwowałem jej przemyślane ruchy.

- O szóstej – odruchowo spojrzałem na zegarek. Była pierwsza.

- Zaczekaj – podszedłem do brunetki, kiedy widziałem, że chce wyciągnąć ciasteczka z piekarnika – ja to zrobię – odsunęła się w bok i rozczulająco uśmiechnęła.

Wziąłem ochronne rękawiczki i otworzyłem piekarnik. Buchnęło we mnie gorące powietrze, ale zignorowałem to i wyciągnąłem brytfannę z piernikami. Postawiłem je na blacie i zamknąłem drzwiczki, a potem wyłączyłem piekarnik.

- Poczekamy aż wystygną i przełożymy je do reszty – Roxana złapała mnie za dłoń i przyciągnęła do siebie. Szeroko się uśmiechnęła i delikatnie pocałowała w usta.

- Za co to? – zdziwiłem się.

- Tak po prostu – wzruszyła ramionami. Położyłem dłonie na jej brzuchu i zaśmiałem się.

- Chyba lubi kiedy jesteś szczęśliwa – poczułem jak pod jej skórą dziecko gwałtownie się porusza.

- Dzisiaj zaczyna się szósty miesiąc – Roxana spojrzała się na mnie i delikatnie pogładziła mój policzek. – To już niedługo – jej usta zatrzymały się w pół słowa. Pokiwałem porozumiewawczo głową i objąłem ją w pasie.

- Wiem – delikatnie pocałowałem ją w czoło. – Już niedługo przyjdzie na świat mała pani Bieber – usłyszałem jej cichy chichot. – I będzie was dwie.

- Ale ja nie jestem panią Bieber – spojrzałem na jej zmarszczony nos i uśmiechnąłem się szeroko.

- To tylko formalność.

Roxana

Nie lubiłam świąt w Los Angeles. Były ciepłe i takie… nie-świąteczne? Zawsze marzyłam o świętach spędzonych w górach, gdzie śnieg sięgałby mi do pasa i mogłabym lepić bałwany.

- Ja już jadę – Justin podszedł do mnie i nachylił się.

- Okej – wzruszyłam ramionami i delikatnie się uśmiechnęłam.

- Tylko za bardzo nie tęsknij – zironizował i pocałował mnie w usta.

- Uważaj na siebie! – krzyknęłam jeszcze za nim wyszedł z domu. Nie usłyszałam jego odpowiedzi, ale byłam pewna, że brzmiała twierdząco.

- Ciociu – zawyłam niczym syrena strażacka.

- Co się dzieje? – była u mojego boku w przeciągu pięciu sekund, a zaraz za nią przyszła Pattie.

- Nic – wzruszyłam ramionami. – Tylko się chciałam zapytać czy na pewno nie mogę zjeść chociaż odrobinkę czekolady – zrobiłam smutne oczy i wydęłam dolną wargę.

- Chyba mamy gorz…

- Chcę mleczną – przerwałam Pattie na co ta zaśmiała się.

- Nie jestem pewna – ciocia wzruszyła ramionami i pogładziła mnie po dłoni.

- Przecież chyba od czekolady, a szczególnie jednego okienka, nic mi nie będzie – ściągnęłam brwi i założyłam ręce na piersi.

- Roxana…

- Ciociu…

Patrzyłyśmy w siebie błagalnymi oczami, aż w końcu uległa i poszła z Pattie do kuchni, żeby wrócić z jednym okienkiem czekolady. Podała mi je, a ja włożyłam słodycz od razu do buzi.

- O bogowie – jęknęłam, kiedy smak czekolady wypełnił moje usta. Usłyszałam śmiech Pattie i cioci na co wzruszyłam ramionami.

- Nie śmiejcie się. To nie wy przez następny tydzień będziecie cierpieć przez te wszystkie pyszności, które jedynie możecie wąchać – udałam obrażoną i wbiłam plecy w miękkie oparcie kanapy.

- Życie składa się z samych wyrzeczeń – Pattie zaśmiała się i usiadła naprzeciwko mnie.

- Jesteście niemożliwe – jęknęłam przewracając oczami, na co ciocia i Pattie ponownie się zaśmiały.

_______________________

rozdział pisany niezwykle lekko, przez co jego jakość nie jest najlepsza.

obiecuję, że w następnym rozdziale wszystko zacznie się zmieniać.

jest was mało, ale i tak dziękuję.

jeszcze nie wiem co zrobię z zakończeniem.

pozdrawiam, smilelivesinme