41.

- Na jaki kolor przemalujemy ściany? – siedziałem przed laptopem i wpisywałem jakieś bzdurne sformułowania w wyszukiwarkę.

- Uspokój się – Roxana siedziała naprzeciwko mnie i śmiała się pod nosem.

- A gdzie postawimy łóżko? – dalej oglądałem obrazki nie przejmując się śmiechem dziewczyny.

- Uspokój się – przesiadła się obok mnie i oparła głowę na ramieniu.

- Ja proponowałbym tutaj gdzie stoi bo chyba to najlepsze miejsce – kontynuowałem swój monolog, a Roxana zamknęła mi dłonią laptop.
- Juuustin – powiedziała przeciągając głoski – daj już dzisiaj temu spokój – splotła nasze palce i spojrzała mi w oczy.

- Wyjeżdżam już za dwa dni, a nie chcę cię z tym wszystkim zostawić samej – uśmiechnąłem się łagodnie i smoknąłem ją w czoło.

- Pattie mi pomoże – wzruszyła ramionami.

- Gdybyśmy jej pozwolili to sama kładłaby nam tutaj panele jednocześnie malując ściany – oboje zaśmialiśmy się. Odłożyłem laptop na szafkę nocną i położyłem się na łóżku. Roxana oparła głowę o moje ramię i westchnęła.

- Co jest? – obróciłem głowę w jej kierunku.

- Wyszłabym gdzieś. Jakiś spacer na plaży, albo coś – wzruszyła ramionami. Spojrzałem przez okno. Rzeczywiście. Pogoda była piękna, jak przystało na koniec września w Los Angeles. Było prawie dwadzieścia sześć stopni, a to dopiero południe. Powiewał łagodny wiatr, więc było idealnie.

- No to idziemy – wstałem z łóżka i wyciągnąłem dłoń do Roxany. Ta chwyciła ją niepewnie i wolno wstała z łóżka.

- Idziemy? – uśmiechnęła się i spojrzała na mnie zdziwiona.

- Tylko się przebierzemy bo w dresach nie pójdziemy i zadzwonię do Kennyego. Ty idź się przebrać, a ja zadzwonię – wskazałem palcem raz na dziewczynę, a potem na siebie. Chociaż tyle mogę dla niej z robić.

Roxana.

Uśmiechnęłam się do siebie szeroko, zadowolona, że mogę wreszcie przejść się po okolicy. Będzie mi towarzyszył Kenny i Justin, ale to dodaje temu spacerowi jedynie wielkiego plusa.

Podeszłam do szafy i spojrzałam się na moje ubrania. W dwie trzecie z nich już się nie mieszczę i muszę zrobić kolejne zakupy. Jednak to nie dzisiaj.

Wybrałam turkusową spódniczkę i białą, luźną podkoszulkę na ramiączkach. Plusem spódniczki było to, że była na gumce więc jeszcze z niej nie „wyrosłam”.

Założyłam zestaw na siebie i włosy związałam w wysokiego koczka. Założyłam na nos moje okulary przeciwsłoneczne, a na nogi wygodne, cieliste sandałki. Zeszłam ze schodów i uśmiechnęłam się na widok Justina. Miał na sobie granatowe spodnie za kolana i biała podkoszulkę. Na nosie miał czarne okulary, a na stopach białe vansy.  

- Idziemy? – Justin objął mnie w tali i pocałował w czoło.

- A jest Kenny? – stanęłam naprzeciwko niego i założyłam okulary na głowę.

- Czeka w ogrodzie – chwycił mnie za dłoń i ponownie cmoknął w czoło.

- A to za co? – zaśmiałam się.

- A nie wiem – wzruszył ramionami i uśmiechnął się szeroko. – Chodźmy – ruszyliśmy w kierunku drzwi wyjściowych. Pod tarasem stał Kenny z butelką wody w dłoni.

- Cześć – uśmiechnęłam się na jego widok. Powitał nas swoim firmowym uśmiechem i machnięciem dłoni.

- Gdzie idziemy? – spojrzał się na nas wesoły.

- Gdzie? – Justin spojrzał się na mnie wyczekująco.

- Do sklepu kupić wodę? – nagle szatyn puścił moją dłoń i pobiegł do domu. Nie zdążyłam się nawet go zapytać gdzie mu się tak śpieszyło. Spojrzałam się na Kennego, który wzruszył ramionami i zaśmiał się pod nosem.

- Kto wie co siedzi w jego głowie? – powiedział, odkręcając butelkę z wodą i biorąc łyk.

- Nikt – wzniosłam ręce do góry i wypuściłam powietrze z ust. Justin wrócił do nas z aparatem.

- Idziemy po tą wodę? – spojrzał się na mnie i na Kennego. Opuściłam bezradnie ręce, a Kenny przepuścił nas w furtce.

Pokonaliśmy już połowę drogi do sklepu, a nikt z nas nie miał zamiaru się odezwać. Każdy rozkoszował się piękną pogodą.

- Po co ci aparat? – przypomniałam sobie i spojrzałam na przedmiot, który Justin niósł w dłoni.

- Co? – ocknął się. Puścił moją dłoń i zrobił mi zdjęcie.

- To było dziwne – wzruszyłam ramionami i ponownie chwyciłam dłoń roześmianego Justina. – Ty jesteś dziwny – pokręciłam z dezaprobatą głową.

- Masz rację – Kenny odezwał się zza moich pleców. Odwróciłam się do niego.

- Dzięki.

- Ej! – Justin zaprotestował i zaczął nam robić zdjęcia.

- A ty zostaniesz paparazzi w razie upadku kariery? – zironizowałam i spojrzałam się na Justina, który nieudolnie próbował mnie i Kennyemu zrobić jakieś dobre zdjęcie.

- Jeszcze się zdziwisz – wystawił mi język.

- Zawsze ty możesz zacząć robić zdjęcia paparazzi jak oni tobie – wzruszyłam ramionami i skręciłam w ulicę prowadzącą do sklepu.

- To nie jest zły pomysł – ponownie chwycił mnie za dłoń. Zza pleców dało się usłyszeć chichot Kennyego.

Po chwili byliśmy w sklepie gdzie kupiliśmy wodę. Potem poszliśmy na pobliską plażę.

- Ja tutaj zostanę i będę sobie na was zerkać – Kenny wskazał na ławeczkę, z której można było przyglądać się niemal całej plaży.

- Okej. Dzięki – Justin uśmiechnął się do Kennyego, a potem zrobił mu zdjęcie. – Idealne – uśmiechnął się do siebie.

Ruszyliśmy w stronę oceanu. Szatyn biegał po plaży i robił zdjęcia wszystkiemu co się rusza, stoi i leży.

- Uspokój się – zastawiłam mu dłonią obiektyw, kiedy próbował mi zrobić chyba setne zdjęcie.

- Ostatnie zdjęcie w wodzie? – zrobił minę zbitego psa.

- Mogę co najwyżej zamoczyć stopy – wystawiłam mu język.

Zdjęłam buty i weszłam do wody.

- Uśmiech – zaśmiałam się mimowolnie, widząc jak Justin próbuje zrobić zdjęcie z zasłoniętym obiektywem.

- Obiektyw – wydusiłam, kiedy szukał wady w ustawieniach aparatu.

- Ah – szepnął i zdjął zasłonę. Zrobił mi kilka zdjęć, kiedy podeszłam do niego i zabrałam aparat. Następnie to ja zrobiłam mu kilka zdjęć. Zawołaliśmy Kennyego, który zrobił nam wspólne zdjęcie w wodzie. Oddał nam aparat i wrócił na swoje poprzednie miejsce. My usiedliśmy na piasku i przeglądaliśmy zdjęcia.

- O której masz samolot? – powiedziałam nie odwracając głowy w stronę Justina. Siedziałam pomiędzy jego nogami. On dłońmi oplótł mój brzuch i położył głowę na moim ramieniu.

- O piątej po południu – powiedział niemrawo.

- Czyli mamy praktycznie cały dzień dla siebie – zaczęłam bawić się piaskiem, a Justin westchnął.

- O dwunastej muszę jechać do wytwórni załatwić kilka ostatnich spraw.

- Czyli nie cały dzień – szepnęłam i spojrzałam się w falujące morze.

- Mamy dla siebie jeszcze całe dwa dni – mruknął mi do ucha i cmoknął w policzek.

- Co będziemy robić? – położyłam aparat na mojej torbie, aby nie zakurzył się w piasku.

- Wybierać meble, farby i różne inne pierdoły – zaśmiałam się i oparłam plecami o tors Justina.

- No dobra. Pokój dziecka urządzimy następnym razem – splotłam nasze dłonie i przymknęłam oczy.

- Chłopczyk będzie się nazywał Fabian – usłyszałam szeptanie chłopaka.

- No dobra. A dziewczynka Annabel – odpowiedziałam.

- Annabel?

- Co ci się nie podoba w tym imieniu? – zmarszczyłam noc i odwróciłam się przodem do Justina.

- Nic. Przecież nic nie powiedziałem – zaśmiał się i przytulił mnie do siebie.

- Powiedzmy – wróciłam do swojej wcześniejszej pozycji. Poczułam jak Justin delikatnie całuje mnie w skroń.

- Kocham cię, wiesz? – wyszeptał.

- A ty wiesz, że ja ciebie tez kocham? – uśmiechnęłam się.

- Wiem – wyczułam rozbawienie w jego głosie.

- Ja też wiem.

_____________________________________________

Mam dla was nowinę :D JADĘ NA KONCERT! Wygrałam bilet na ESKA TV i mam taki zaciesz, że ojeja :D

Co do rozdziału to jest średni i nie podoba mi się ani trochę.

Jeżeli zmieniasz nic na tt, napisz w komentarzu stary i nowy nick, abym cię mogła dalej informować.