45.

Jak najciszej mogłem wyciągnąłem torbę i wpakowałem do niej moje ubrania. W osobną zapakowałem buty i biżuterię. Po latach nabrałem wprawy w pakowaniu swoich rzeczy, więc nie zajęło mi to więcej niż piętnaście minut.

Usiadłem na skraju łóżka i odgarnąłem z twarzy dziewczyny opadające kosmyki włosów. Uśmiechnąłem się sam do siebie i delikatnie pocałowałem ją w policzek, na co Roxana słodko mlasnęła ustami. Zaczęła mrużyć oczy, a następnie je otworzyła.

- Obudziłem cię? – pogładziłem ją delikatnie po policzku.

- Już dawno nie spałam. Słyszałam jak się pakowałeś – uśmiechnęła się delikatnie i przeciągnęła w łóżku. – Która godzina? – rozejrzała się po pokoju.

Wyciągnąłem z kieszeni telefon i spojrzałem na wyświetlacz.

- Szósta – schowałem przedmiot z powrotem do kieszeni i obserwowałem ruchy dziewczyny.

Podniosła się z łóżka, a następnie podeszła do szafy. Wyciągnęła krótkie, dresowe spodenki i turkusową bokserkę. Zniknęła na chwilę w łazience, a zaraz potem wróciła mając na sobie wcześniej wybrany zestaw.

Podeszła do mnie i usiadła na kolanach, a zaraz potem wtuliła głowę w moją szyję.

- Co się stało? – delikatnie pogładziłem ją po plecach.

- Nic – wzruszyła ramionami i jeszcze mocniej wtuliła głowę w moją szyję.

- Przecież widzę – mruknąłem i cmoknąłem ją w ramię.

- Bo jestem zła – wyprostowała się i zrobiła minę zbitego psa.

- Dlaczego? – zdziwiłem się.

- Nie wiem – odpowiedziała zrezygnowana.

Zaśmiałem się i delikatnie pocałowałem ją w usta.

- Jesteś jeszcze zła? – powiedziałem cicho na co dziewczyna się zaśmiała.

- Troszeczkę – oplotła swoje dłonie wokół mojej szyi. Ponownie złączyłem nasze usta w pocałunku.

- Mamy jeszcze dużo czasu, więc co robimy? – zaśmiałem się po pocałunku kiedy złączyłem nasze czoła.

- Chodźmy na dwór – wstała i złapała mnie za rękę. Wolnym krokiem ruszyliśmy na taras, gdzie usiedliśmy na podwieszanej huśtawce. Roxana położyła nogi na ławce, a ja objąłem ją ramieniem. Delikatnie nas bujałem co niesamowicie mnie uspokajało.

Na dworze było dosyć gorąco, ale co jakiś czas wiał chłodny wiatr który przynosił upragnione ochłodzenie.

- Wszystko okej? – kątem oka zerknąłem na Roxanę.

- Tak. Tylko po prostu… Jutro już ciebie tutaj nie będzie – westchnęła.

Nic nie odpowiedziałem tylko pocałowałem ją w głowę. Brunetka mocniej się we mnie wtuliła i cicho westchnęła.

Siedzieliśmy na huśtawce do dziewiątej wieczorem. Żadne z nas się nie odezwało przez cały pobyt na dworze. Po prostu siedzieliśmy i cieszyliśmy się swoją obecnością.

- Chodźmy już – leniwie podniosłem się z huśtawki. Roxana spojrzała się na mnie półprzytomnym wzrokiem i chwyciła moją wyciągniętą rękę.

- Dobranoc – ucałowałem jej czoło, kiedy przebrana i umyta położyła się do łóżka.

- Nie idziesz spać? – spojrzała się na zegarek wiszący na ścianie. – Jest jedenasta.

- Scooter zaraz tutaj będzie – ponownie nachyliłem się nad nią i delikatnie uśmiechnąłem. – Obiecuję że nie będziemy siedzieć długo.

- Serio? Zwykle wasze krótkie rozmowy kończą się po kilku godzinach – zironizowała.

- Śpij dobrze – pocałowałem ją w nos. – Dobranoc – powiedziałem wystawiając głowę zza drzwi.

Roxana

Nie mogłam usnąć. Przewracałam się z boku na bok próbując znaleźć dogodną dla mnie pozycję do spania, ale dzisiaj to nie było możliwe. Zdenerwowana, położyłam się na plecach i bez żadnego większego celu, patrzyłam się w sufit.

Nasłuchiwałam jakichkolwiek dźwięków z dołu, ale jedyne co dało się usłyszeć to głuche szumienie ściszonych głosów. Bałam się o Justina bardziej niż o siebie. Nie chciałam aby powtórzyła się historia sprzed pół roku kiedy najpierw zasłabł na koncercie, a potem na schodach przez co o mały włos nie spadł z trzeciego piętra na sam dół.

Wiedziałam, że nie będzie się oszczędzał. Na każdym koncercie da z siebie wszystko. To siedzi w jego psychice. Obawia się, że ktoś z jego fanów oskarży go o lenistwo, albo o to że jest w stosunku do nich niesprawiedliwy. A to nie prawda. Może tego nie widać, ale strasznie go to boli, kiedy czyta taki historyjki wyssane z palca.

Usłyszałam jak ktoś skrada się do pokoju. Delikatnie uniosłam głowę i próbowałam rozróżnić zarys postaci.

- Justin? – wyszeptałam. Postać podeszła do łóżka i usiadła obok mnie.

- Nie śpisz jeszcze? – pogładził mnie po głowie.

- Nie mogłam zasnąć.

- Pójdę pod prysznic i zaraz do ciebie przyjdę – pocałował mnie w czoło i podszedł do komody. Wyciągnął z niej podkoszulkę i bokserki, a zaraz potem zniknął za drzwiami łazienki.

Sprawdziłam na komórce telefonu godzinę. Była pierwsza w nocy.

Rzeczywiście ich rozmowa była bardzo krótka.

Po około dwudziestu minutach Justin położył się obok mnie w jeszcze wilgotnych włosach. Objął mnie ramieniem i przyciągnął do siebie.

- Jest pierwsza w nocy – mruknęłam.

- Musieliśmy zadzwonić do Europy w sprawie koncertów – odpowiedział i pocałował mnie w czubek głowy.

Nic nie odpowiedziałam tylko ziewnęłam.

- Dobranoc – Justin wyszeptał mi do ucha, a zaraz po tym Morfeusz zabrał mnie do swojej magicznej krainy.

Wolno otworzyłam oczy i próbowałam wymacać Justina obok mnie, ale nie było go tam. Spanikowana, otworzyłam oczy i spojrzałam na zegarek. Była dopiero siódma, a mieliśmy wyjechać około dziesiątej.

Podniosłam się z łóżka i rozejrzałam po pokoju.

A jak musiał wyjechać wcześniej i nie pożegnał się ze mną?

Zbiegłam na dół i wpadłam na Pattie.

- Dzień dobry – uśmiechnęła się i spojrzała na mnie uważnie. – Co się stało?

- Gdzie Justin? – rozejrzałam się dookoła.

- W kuchni, ale nic ci nie jest? – pogładziła mnie po ramieniu, a ja odetchnęłam.

- Nie, już nie – uspokoiłam kobietę i poszłam do kuchni. Justin siedział przy stole i zajadał się naleśnikami.

- Dzień dobry – wstał od stołu i podszedł do mnie. Objął mnie w pasie i pocałował w usta. – Jak się czujesz?

- Wystraszyłam się, że już pojechałeś – uśmiechnęłam się delikatnie i spojrzałam w rozbawione oczy chłopaka.

- Bez pożegnania?

- No może nie chciałeś mnie obudzić? – sprostowałam moje przemyślenia.

- Nie chciałbym pojechać bez pożegnania – ponownie cmoknął mnie w usta i przytulił do siebie. – Jesteś tak niezwykle seksowna rano – wyszeptał mi do ucha.

- Seksowna mamuśka – zaśmiałam się.

- Tak ciąża ci służy – usłyszałam za plecami głos Pattie. Odwróciłam się speszona.

- Mamo... – Justin ściągnął brwi patrząc na niską kobietę.

- Ja przecież tylko potwierdzam twoje słowa – wzruszyła ramionami.

- Ale nie musisz się zachowywać jak agent FBI który musi wszystko podsłuchać – mruknął.

- Przecież musiałeś po kimś odziedziczyć doskonały słuch – rozłożyła ręce, a kciukami wskazała na siebie.

- Jesteś gorsza od babci – Justin zaśmiał się, a Pattie uśmiechnęła się z przekąsem.

- Poczekaj kilka lat, kiedy będę starą i zrzędliwą babcią, która będzie musiała wiedzieć wszystko o wszystkich – oparła się o blat stołu i napiła się soku z szklanki.

- Wtedy będziesz jak Google- wiem wszystko, a nawet więcej – zaśmiałam się na słowa Justina bo nie wyobrażałam sobie Pattie w takiej roli.

- Synu, nawet nie wiesz jak będę potrafiła zatruć ci życie, więc ciesz się młodzieńczymi latami – zmrużyła groźnie oczy. Justin westchnął, a ja próbowałam przestać się śmiać.

- Widzę, że zaczynasz przygotowywać się do swojej przyszłej roli – szatyn zaśmiał się, a ja westchnęłam.

- Popcornu bo mam tutaj świetne przedstawienie! – zawołałam, a dwójka spojrzała się na mnie i w jednym momencie wybuchli śmiechem. Zdezorientowana patrzyłam się raz na Justina, a raz na Pattie po czym sama zaczęłam się śmiać.

Ten poranek, mimo iż nie zapowiadał szczęśliwego dnia, stał się niesamowity.

__________________________________

Rozdział spóźniony, beznadziejny i nie wprowadza nic nowego.

Nie wiem co mam robić, abyście wyrazili swoje zdanie na temat opowiadania. Informuję około 60 osób, a komentuje maksymalnie 15. To nie jest fair ani wobec mnie, ani wobec tych którzy czytają.